’s Avonds laat, net voordat het donker wordt, kom ik aan de oostkust van Zuid-Korea aan. Ik heb op de kaart al gezien dat er een plek is waar je kunt kamperen aan de kust. In de laatste kilometer fietsen kom ik een andere fietstoerist tegen. Het is een Koreaanse man van 65 jaar oud. We maken even een kort praatje tijdens het fietsen en hij gaat ook bij dezelfde plek kamperen. We halen beiden wat eten in de supermarkt en eten samen. We delen verhalen over het fietsen en hij vertelt mij veel over Zuid-Korea en over zijn verleden. De man heet Jack en spreekt redelijk Engels, dat is uniek want er spreken niet veel oudere mensen Engels in Zuid-Korea. Jack haalt wat verschillende lokale rijstwijnen die we samen drinken. We zitten op een bankje en er komt een andere man die aan het kamperen is langs om wat fruit te brengen wat we mogen opeten: “Welcome in Korea.” Jack vertelt mij dat het vrij normaal is dat de mensen hier eten delen met elkaar. Het is zoiets simpels, maar ik vind het zo’n mooi iets om spontaan aangeboden te krijgen. “Korean people, very friendly,” zegt hij erbij. Of dit een gelukstreffer is, een manier om hun land op een goede manier te laten zien of dat het oprecht zo is, weet ik nog niet. De komende weken zal ik erachter komen als ik in Korea fiets.
De volgende dag fietst Jack dezelfde kant op als ik en we besluiten om samen te fietsen. Jack is een energieke man, zeker voor zijn leeftijd. Hij heeft een positieve uitstraling en vindt het leuk om dingen te vertellen over Zuid-Korea. Jack heeft hier vaker gefietst en hij weet precies alle mooie plekjes en lekkere eettentjes te vinden. ’s Ochtends laat hij mij een tempel zien aan de kust en vertelt hij over het boeddhisme. Het is een speciale tempel en vol passie doet hij zijn verhaal erover. ’s Middags zijn we bij een mooi strand en gaan we uit eten bij een markt. Ik vertel Jack dat ik niet zo van vis houd, maar volgens Jack is deze vis anders, omdat deze heel vers is zit er niet zo’n sterke vissmaak aan. Het was vooral door de grote hoeveelheid saus die eroverheen ging dat er geen vissmaak meer aan zat, maar dat vond ik geen probleem. We lopen samen over de vismarkt en daar wil Jack mij nog iets laten proeven: verse inktvis. In een groot verhoogd aquarium zwemmen de inktvissen. Een vrouw haalt er met een schepnet twee uit en maakt deze klaar voor ons. Van dat klaarmaken hoef je je niet al te veel voor te stellen. Ze serveert de inktvis rauw en heeft deze alleen in stukjes gesneden. Als de stukjes tentakels op ons bord liggen, bewegen deze nog. Het ziet er mega onsmakelijk uit, maar omdat Jack er zo enthousiast over is, kan ik het ook niet afwijzen. Onder het mom van de lokale cultuur proberen, doe ik mijn ogen dicht en neem ik een hap. In je mond beweegt het ook nog een beetje en dat gevoel is natuurlijk enorm raar en onprettig. Qua smaak, smaakt het echt bijna nergens naar; het is een hele neutrale smaak die je eigenlijk niet vies kan vinden. Leuk om een keer geprobeerd te hebben, maar niet per se voor herhaling vatbaar.
’s Avonds maken we een klein kampvuur, eten we rond het kampvuur en drinken we wat biertjes. Ik stel Jack een vraag die ik vaker aan mensen stel (in het Engels): “Jack, wat is je levensadvies of je favoriete wijsheid?” Waarop Jack even een korte stilte liet vallen, mij recht aankeek en het volgende zei: “Life is not that difficult, make the people around you smile and be happy together.” Na de zin verscheen er een vriendelijke lach op zijn gezicht. Het was hem gelukt.
Beste Sven
Bedankt, wat een pracht verhaal.
Zoiets maak jij toch maar mee.
Ga zo door. Ik geniet ervan..
Groetjes Peter(85)
In je mond beweegt de inktvis ook nog een beetje … hûh! Brrrr!