Na de stad Tainan is het tijd om weer de bergen in te gaan. Ik ga het gebied in van Alishan. Onderweg fiets ik langs een aantal mangobomen die langs de weg staan. Ze zijn precies rijp en er vallen er al een paar op de grond. Ik heb alvast een toetje voor vanavond. De eerste nacht kampeer ik aan een groot stuwmeer waar ik een gratis kampeerplek heb en ’s avonds lekker de mango opeet. De volgende dag vervolg ik mijn weg richting Alishan. Het is flink klimmen over slingerende wegen, maar onderweg word ik getrakteerd op watervallen en prachtige vergezichten. Het maakt het klimmen allemaal waard. Ik zie op de kaart dat er over een paar kilometer een supermarkt is. Dat is voorlopig de laatste, dus daar moet ik al het eten kopen voor de avond en het begin van morgen. Bij aankomst blijkt dat de supermarkt helemaal niet meer bestaat. Er is nog wel een supermarkt vlakbij, maar die ligt net in een gebied waar je moet betalen. Ik vraag of ik even snel heen en weer mag naar de supermarkt, ik laat mijn fiets hier zodat je weet dat ik weer snel terug ben. “Nee, je moet een kaartje kopen.” Ik probeer uit te leggen dat ik eten nodig heb en verder niks van het betaalde deel wil zien. De vrouw blijft stug volhouden dat ik een kaartje moet kopen. Dit kost omgerekend 10 euro en daar heb ik natuurlijk geen zin in. Ik werd echt gefrustreerd en dacht bij mezelf: waarom ben je zo principieel en kun je niet even menselijk meedenken met mijn situatie? Ik besloot voor mezelf dat ik het op een rennen zou zetten en dan wel zou zien wat de consequenties zijn. Op het moment dat ik wegloop van de medewerker komt er een Taiwanese jonge vrouw naar mij toe. “Hey, wat is er, kan ik je ergens mee helpen?” (in het Engels). Ik leg haar de situatie uit en omdat ze nog een dagkaart voor het park heeft, biedt ze aan om voor mij boodschappen te doen. Ongelooflijk lief en echt precies de hulp die ik op dat moment nodig had. Ik geef door wat ik graag wil hebben, geef haar wat geld mee en zo gezegd, zo gedaan. Na even kort wachten kwam ze terug met de boodschappen. Ik heb driehonderd keer dankjewel gezegd en daarna gingen we weer ieder ons eigen weg.
’s Avonds was het nog niet zo makkelijk om een slaapplek te vinden. De weg waar ik overheen fietste, was een bergweg met geen vlakke stukken langs de weg. Ik vraag het bij de brandweer, maar daar krijg ik een nee. Ik kom bij een uitzichtpunt en daar loopt een verhoogd wandelpad door de bomen. Ik til mijn tassen en mijn fiets een flink stuk naar boven over de trap en heb dan een prachtig platform om mijn tentje op te zetten. Precies op tijd voor de zonsondergang en de volgende ochtend geniet ik er van de zonsopkomst. Wat een ongelooflijk fijne manier om de dag af te sluiten na het frustrerende gedoe voor de supermarkt.
Vanaf de bergen bij Alishan daal ik af richting Sun Moon Lake, een bekend toeristisch meer in Taiwan. De afdaling is prachtig met uitzicht over onwijs hoge, machtige bergen. Aangekomen bij het meer begint het helaas te regenen. Na een paar uur geschuild te hebben in een restaurantje, wil ik toch echt een slaapplek opzoeken nu het nog licht is. Het is eventjes droog dus ik besluit snel te gaan, maar wanneer ik vijf minuten onderweg ben, begint het alweer te regenen. De slaapplek die ik in gedachte had, is omgetoverd tot een afgesloten bouwterrein dus ik moet verder zoeken. Na tien minuutjes vind ik een overdekte kampeertafel waar ik precies mijn tent nog naast kan zetten. Perfect, droog en een slaapplek.
Beste Sven
Prachtig avontuur en geweldig omschreven.
Ik zie het helemaal voor me.Ga zo door.
Groetjes Peter(85).