Het vliegen naar Taiwan ging niet helemaal soepel. Vóór de vlucht was ik vergeten om ergens mijn trappers los te draaien met een inbussleutel. Mijn multitool is hier namelijk niet sterk genoeg voor. Op het vliegveld zelf in Zuid-Korea was het lastig om ergens een inbussleutel te lenen. Na lang rondvragen kon ik er een lenen bij de inpakservice. Dit leverde de nodige vertraging op, maar uiteindelijk lukte het wel om mijn fiets in te pakken. Bij het inchecken liep ik ook vertraging op omdat ze mijn paspoort niet meteen goed wilden keuren. Deze is in Cambodja nat geworden en heeft een beetje waterschade. Ik moest een document ondertekenen dat het mijn verantwoordelijkheid was als ik Taiwan niet in kon komen. Prima, meteen getekend waarna ik door kon. Ik kwam als een van de laatsten aan bij de gate om het vliegtuig in te gaan. Daar keken ze eerst lang naar mijn paspoort en wilden ze mensen gaan bellen. Ik vertelde dat ik al een document had ondertekend en dat was gelukkig voldoende. “Mogen we nog even uw uitvliegticket zien, meneer?” Dit was de eerste keer dat ze vertelden dat ik die nodig had en die had ik helemaal niet. “Zonder uitvliegticket mogen we u niet het vliegtuig inlaten, meneer.” In mijn hoofd kon ik ze allemaal wel een klap verkopen, maar met de nog maar drie minuten die ik had, had ik daar geen tijd voor. Focus, focus, ik moet nu iets boeken. Gelukkig wist ik mij te herinneren dat je voor een klein bedrag een tijdelijk ticket kunt kopen dat automatisch wordt geannuleerd. Dit is wat ik doe en ondertussen is het personeel steeds opdringeriger. “Heeft u al een ticket?” “We moeten nu iets hebben.” Ik ben niet zo heel snel gestrest, maar dit keer was het ze gelukt. Het doorreisticket gedownload, laten zien en terwijl ik het vliegtuig inliep, gingen de deuren achter mij dicht. Pff, gehaald, ik vlieg naar Taiwan.
Begin van de middag land ik in Taiwan, zo’n veertig kilometer buiten Taipei. Ik denk: even mijn fiets in elkaar zetten en dan richting Taipei waar ik een hostel heb geboekt. Ik ben nog geen twee minuten bezig met mijn fiets in elkaar zetten of er komt al een beveiligingsmedewerker naar mij toe. “Ben je van plan om van het vliegveld af te fietsen?” “Ja, als dat kan wel.” “Nee, dat mag niet.” Het zit ook allemaal niet mee vandaag en mijn eerste gedachte is: hoezo? Je zult toch zeker ook wel van het vliegveld af kunnen wandelen? Dus dat vraag ik ook en ik stel voor om dan met mijn fiets aan de hand te lopen. Maar je kunt ook niet het vliegveld afwandelen. Ik geloof dit in eerste instantie niet en besluit het op te zoeken. Ik moest daarop de beveiliger gelijk geven; het kan inderdaad niet. Jammer, want ik wil eigenlijk gewoon even lekker een stuk fietsen om alle moeilijkheden van vandaag te vergeten. Maar ik moest eerst een stuk met de bus. Later vertelde de beveiliger dat het maar een klein stukje met de bus was naar het cargogedeelte van het vliegveld; vanaf daar mocht ik wel gewoon fietsen. Waarom ik niet meteen vanaf de terminal mocht fietsen, is omdat je daar alleen met de snelweg kunt komen. Ik zat welgeteld twee minuten met mijn fiets in de bus en daarna kon mijn avontuur in Taiwan dan echt beginnen. Tijd om alle uitdagingen van vandaag te vergeten, hoofd leeg, tijd voor nieuwe indrukken. Wat die nieuwe indrukken zijn, vertel ik je in de volgende blog.
Beste Sven
Wat een belevenis. Heerlijk de wijze waarop je reageert. Ik heb weer genoten van je prachtige foto’s en mooie verhalen.
Super.
Groetjes Peter(85).