Fukushima, het is een provincie in Japan die beroemd is geworden door een tsunami die volgde op een kernramp. Dit is in het kort wat er is gebeurd: in 2011 vond er over bijna heel Japan een zware aardbeving plaats. Het epicentrum van deze aardbeving lag net buiten de kust van Fukushima. De aardbeving zelf was al behoorlijk heftig en als zoiets gebeurt in Japan, met name aan de kust, is er altijd het gevaar dat er een tsunami kan komen. Dit gebeurde ook: een metershoge golf kwam aan land en verwoestte alles wat in zijn pad kwam. Dit zorgde regelrecht voor een grote ramp.
Inmiddels is er gelukkig geen straling meer in het gebied en is het gewoon veilig om ook de stad Fukushima te bekijken. De straling wordt hier nauwlettend in de gaten gehouden, maar is vaak zelfs minder dan in andere steden. Fukushima, de stad zelf, ligt niet aan de kust. Ik bezoek ook het kustgebied en daar is nog de nasleep te zien. Ik bezoek een basisschool die op het moment van de aardbeving en tsunami in gebruik was, nu is het een museum. Er is een evacuatieplan voor als er een aardbeving komt: dan kijken ze hoeveel tijd ze hebben om hoger de bergen in te lopen. Uit een recente test die ze hebben gedaan met de leerlingen van de basisschool blijkt dat dit 20 minuten duurt. Na de aardbeving was de verwachting dat er al een tsunami zou komen binnen 15 minuten. Omdat de basisschool in een tsunami-gevaarlijk gebied staat, is de hele school gebouwd op een verhoogd platform van 2 meter. De voorspelling is dat de tsunami 7 meter hoog zal zijn. Het hoofd van de school besluit om met de leerlingen naar het dak van de school te gaan. Terwijl ze dit aan het doen zijn, krijgen ze te horen dat de golf inmiddels wordt geschaald op 10 meter. Het dak van de school is ook 10 meter en het zal kantje boord worden. Op het dak staat een soort opslagschuurtje waar ze met alle leerlingen en andere aanwezigen in vluchten: 90 mensen zijn er. De golf komt uiteindelijk gelukkig net niet tot de dakrand, maar op de andere twee etages wordt wel alles verwoest. Gelukkig is de school sterk genoeg dat deze wel blijft staan, maar alles om de school heen is verwoest. Het hoofd van de school bekijkt op het dak de situatie en ziet dat alle huizen in de omgeving, waar ook een deel van de kinderen woont, verwoest zijn. Bomen zijn meegesleurd met het water en staan niet meer in het landschap. Het is één grote ravage. Hij wilde de leerlingen dit beeld nog niet aandoen en laat ze in het schuurtje zitten. Inmiddels is de elektriciteit uitgevallen en kunnen ze niet meer communiceren met hulpdiensten. Ze zitten vast op het dak van de school en hebben geen eten of drinken. Ze verzamelen alles wat de kinderen nog een beetje warm kan houden. Er liggen nog wat doeken en gordijnen die als dekens gebruikt worden en de leerlingen worden dicht tegen elkaar aangelegd om elkaar warm te houden voor de nacht. De volgende ochtend, als het water wat meer gezakt is, worden ze gered per helikopter.
Een super indrukwekkend en behoorlijk aangrijpend verhaal, zeker als je zelf door de school loopt. Wat nog het allerbijzonderste is, is dat de man die mij deze rondleiding gaf het schoolhoofd uit dit verhaal is. Hij heeft de kinderen gered en hij heeft de hele situatie met zijn eigen ogen meegemaakt. Ik vroeg hem waarom hij nu deze rondleidingen geeft. Hij vertelde me dat hij het belangrijk vindt dat meer mensen het gevaar van aardbevingen in combinatie met tsunami’s zien. Het is een man die het verhaal met passie vertelt en het is behoorlijk indrukwekkend. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Beste Sven,
Zeer indrukwekkend om dit verhaal te lezen.
Wat een geluk hebben deze kinderen gehad.
Ik kan me voorstellen dat zo’n verhaal veel indruk op je hebt gemaakt, zeker als je er
Bij nadenkt dat veel van deze kinderen familieleden hebben verloren.
Bedankt en groetjes van Peter(85).